Անձամբ կարծում եմ որ ավելի լավ է դրսից դաշնակից փնտրելու ժամանակը ծախսել պետական մտածողության բարձրացման վրա, ապստամբության կազմակերպման։ Շատ դեքերում՝ միգուցե և հենց Իսրայել Օրու ժամանակաշրջանում չափից շատ պետք է լինում արտաքին ուժերի օգնությունը։ Ամեն դեպքում ես նախընտրում եմ Ռուսական ուղղությունը։ Նախևառաջ նրա համար, որ Եվրոպայի երկրները մեկը մյուսից տարբեր կարծիքներ կարող էին ունենալ Հայաստանի և Թուրքիայի հանդեպ, իս ռուսական կայսրությունում մի հոգու կարծիքն էր կարևոր։ Երկրորդ՝ Եվրոպան հեռու գտնվելով Կովկասից սահմանափակ աջակցություն կարող էր ցուցաբերել հայերին, իսկ ռուսաստանը հենց մեր հյուսիսում էր։ Եվրոպական արժեքային համակարգը սկզբնական գաղափարախոսությունից փավականին խեղված էր, իսկ ռուսականը ավելի հաստատուն։ Չեմ կարծում որ ռուսական կայսրությունը մեր դեպ պայման դներ կրոնափոխ լինելու, օտար արժեքներ որդեգրելու համար, իսկ եվրոպականը մինչ այժմ անում է դա։
Արեգ Սերոբյան 